رپورتاژ آگهی (به انگلیسی: Advertorial) به شکلی از آگهی گفته می‌شود که در قالب گزارش ارائه شود. یعنی، مخاطبان رسانه‌ای تصور کنند که یک گزارش بی طرفه به آن‌ها ارائه می‌شود، در حالی که آنچه آن‌ها می‌بینند، می‌شنوند و می‌خوانند، در واقع تلاشی سازمان یافته برای تقویت جنبه‌های ذهنی یک محصول یا خدمت در ذهن آن‌ها است.اصطلاح رپرتاژ آگهی برای اولین بار در سال ۱۹۴۵ به ادبیات انتقادی رسانه‌ها اضافه شد. به دلیل اعتماد به مخاطبان به رسانه‌ها، رپرتاژ آگهی‌ها بسیار مؤثر است و به همین دلیل در کشورهای پیشرفته قوانین بسیار سختی علیه رپرتاژ آگهی‌ها تصویب شده و می‌شود. دیوان بین‌المللی تجارت در قانون آگهی‌های خود که در سال ۱۹۹۷ به تصویب رسانده خواهان مشخص کردن تبلیغات می‌شود تا مخاطبان قادر به تشخیص آن شوند در سال‌های اخیر مواردی برجسته از این پدیده در تلویزیون دولتی ایران مشاهده شده که از جمله می‌توان از برنامه عمو پورنگ که داریوش فرضیایی آن را تهیه کرده نام برد. از آن گذشته، موارد دیگری از رپورتاژ آگهی در رسانه‌های ایران وجود دارد که منتقدان را وادار کرده خواهان تصویب قوانینی برای مقابله با رپرتاژ آگهی‌ها شوند.

امروزه نیز بعد دیگری از رپورتاژ آگهی را در فضای اینترنت مشاهده می‌کنیم به گونه ای که یک مقاله در قالب یک پست عادی به یک سایت اضافه می‌شود که درحالت عادی یک مطلب معمولی یا خبری است اما در اصل یک متن کاملاً تبلیغاتی است که کاملاً سازمان یافته و با اهداف تبلیغ یک محصول یا یک سایت است که شامل چندین لینک به سمت وب سایت تبلیغ‌کننده است، هم‌اکنون سایت‌ها و شرکت‌هایی هستند که در قبال ثبت رپورتاژ آگهیمبالغی نیز از شرکت تبلیغ‌کننده دریافت می‌کنند.